Ogólne informacje

Korona Królów – serial historyczny, produkowany przez [link widoczny dla zalogowanych], opowiadający o panowaniu ostatnich Piastów, Andegawenów i pierwszych Jagiellonów w Królestwie Polskim XIV i XV stulecia. Fabuła skupia się kolejno na [link widoczny dla zalogowanych] (sezony 1-2), [link widoczny dla zalogowanych] (sezon 3) i [link widoczny dla zalogowanych] (sezony 3-4). Oryginalnie jest emitowany na [link widoczny dla zalogowanych].

Sezon I - pierwszy sezon serialu [link widoczny dla zalogowanych]. Liczy 84 odcinki. Emisja sezonu rozpoczęła się 1 stycznia 2018 roku, a zakończyła się 23 maja 2018 roku. Akcja sezonu objęła lata 1325 - 1339 (14 lat).

Główna

[link widoczny dla zalogowanych] jako Król [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Królowa [link widoczny dla zalogowanych]

Drugoplanowa

[link widoczny dla zalogowanych] jako Królowa [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Królowa [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Księżna [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Książę [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Biskup [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]/[link widoczny dla zalogowanych] jako Królewna [link widoczny dla zalogowanych]
Julia Młynarczyk/Gabriela Świerszczyńska jako Królewna Elżbietka Kazimierzówna
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
Piotr Gawron-Jedlikowski jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako kanclerz [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako brat [link widoczny dla zalogowanych]

Trzecioplanowa

[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako dwórka [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Audre
[link widoczny dla zalogowanych] jako Karczmarz Samuel
Wojciech Żołądkowicz jako Książę Olgierd Giedyminowic
Wiesław Wójcik jako Król Władysław I Łokietek
Grzegorz Nekanda
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Rok 1325. Od pięciu lat królem i królową Polski są Władysław Łokietek i Jadwiga Kaliska. Ich córka Elżbieta jest zaś królową Węgier, jako żona władcy andegaweńskiego króla Karola Roberta, a Kunegunda księżną świdnicką. Łokietek planuje korzystny sojusz związany z ślubem swojego ostatniego żyjącego syna, królewicza Kazimierza. Jadwiga modli się do Boga o opiekę nad zjednoczonym Królestwem Polskim i prosi, by dopomógł dokończyć dzieła jej męża. Na Wawel przybywa zbiegły z niewoli litewskiej rycerz Pełka z Sieciechowa. Błaga króla o pomoc dla Polaków w niewoli. Biskup krakowski Nankier przekonuje Łokietka, że korzystne byłoby małżeństwo królewicza Kazimierza z córką wielkiego księcia Litwy, Giedymina. Królowa Jadwiga jest przeciwna, by jej syn poślubił pogankę. W końcu zgadza się jednak dla dobra Królestwa i przybliżenia pogańskiej Litwy do chrześcijaństwa. Kazimierz buntuje się początkowo, wkrótce jednak zgadza się. Księżniczka Aldona jest zakochana w rycerzu Arunasie, jednak okazując posłuszeństwo woli ojca, przybywa do Polski m.in. wraz z dwórką Egle i kucharką Gabiją. Jej brat, Olgier Giedyminowic zapewnia ją o swoim wsparciu i obiecuje, że przybędzie jej z pomocą, gdy będzie tego potrzebować. Królowa Polski, Jadwiga Kaliska od początku okazuje przyszłej synowej wrogość. Podczas pierwszej rozmowy z Aldoną nakazuje jej bezwzględne posłuszeństwo wobec męża, a także zakazuje jej kiedykolwiek sprzeciwiać się jej woli. Księżniczka przyjmuje chrzest i otrzymuje nowe imię – Anna. Wkrótce odbywa się jej ślub z królewiczem i ich noc poślubna.

Po siedmiu latach Anna i Kazimierz są już rodzicami dwóch córek, Elżbietki i Kundzi. Po zwycięskiej wyprawie, zdobyciu Kościana i triumfalnym powrocie do Krakowa, król Władysław traci siły, a jego stan królowa Jadwiga pragnie ukryć szczególnie przed Anną. W rozmowie z zaufanym doradcą, kasztelanem krakowskim Spycymirem z Melsztyna oświadcza również, że dopóki ona żyje, nie odda korony. Postanawia zatem pozbyć się księżniczki z dworu. Słowa te słyszy Anna. Przyszła królowa jest przerażona. Czuje się otoczona przez wrogów na Wawelu. O pomoc prosi Egle. Postanawia wezwać na pomoc brata, Olgierda. Gdy jednak wymyka się z zamku na spotkanie z nim, Jadwiga oskarża ją o zdradę i spiskowanie wspólnie z Olgierdem przeciwko Polsce. Kazimierz staje po stronie żony, choć nie usprawiedliwia jej postępowania i sam jest pełen podejrzeń. W 1333 roku król Władysław umiera. Na Wawelu pojawia się nieślubna córka Kazimierza, Jolenta z listem od jego siostry, królowej Węgier Elżbiety z listem, z którego wynika, że dziecku grozi niebezpieczeństwo. Anna dostrzega w niej podobieństwo do męża. Jadwiga obawia się, czy nie jest to córka Klary Zach. Kazimierz jednak zaprzecza. Nie wyjawia jednak matce, ani żonie, kim była matka Jolenty. Na uroczystości pogrzebowe przybywają dwie córki króla Władysława: Kunegunda, księżna świdnicka wraz z synem Bolkiem, i Elżbieta, królowa Węgier. Kunegunda próbuje nastawić siostrę przeciwko bratu i jego żonie, chcąc by to jej syn otrzymał koronę. Elżbieta jednak staje po stronie Kazimierza i zaprzyjaźnia się z Anną, a także jej bratem, Olgierdem. Księżna Kunegunda choruje. Matka zajmuje się nią z czułością. Na zamku dochodzi do próby otrucia królowej. Zatrute wino wypija jednak podczaszy, Jan Ligęza, po czym umiera. Na Wawelu wybucha panika. Olgierdowi udaje się udaremnić zamach na życie królewien, córek Kazimierza, za co przyszły król jest mu bardzo wdzięczny i zapewnia, że jest dla niego jak brat. Zaprasza go wraz z ojcem na swoją koronację. Kunegunda nie może pogodzić się z tym, że jej siostra jest królową Węgier, brat za niedługo włoży polską koronę, a ona jest tylko księżną, co wypomina matce. Wkrótce wraz z synem Bolkiem opuszcza Wawel i wraca do Wittenbergi.

Zgodnie z ostatnią wolą Łokietka, tron Polski objąć ma Kazimierz. Na koronację przybywa drugi brat Anny, książę Kiejstut wraz z rycerzem Arunasem. Jadwiga wykorzystuje ten fakt, by oskarżyć księżniczkę Annę o zdradę. Na zwołanym przez nią tajnym sądzie, Anna dowodzi swej niewinności. Helena, której Jadwiga nakazała donosić o poczynaniach Anny, mimo początkowego oskarżenia księżniczki, odwołuje wcześniejsze zeznanie. Jadwiga jest zawiedziona. Kazimierz ufa żonie, a Anna zapewnia go o swej wierności. Wyjaśnia również, że spotkała się z Arunasem jedynie po to, by rozliczyć się z przeszłością i poprosić, by zniknął z jej życia. Jest bowiem świadoma, iż musi pozostać wierna mężowi i wierze chrześcijańskiej. Mimo licznych prób pogrążenia księżniczki, Anna u boku swego męża zostaje koronowana na królową Polski. Pierwsze dni panowania są jednak dla niej niezwykle trudne. Wokół nie cichną bowiem plotki na jej temat. Mimo że została królową, czuje, że nikt nie liczy się z jej zdaniem. Jej spowiednik, brat Wojciech doradza jej pokorę. Anna stara się być uprzejma dla swojej teściowej. Królowa-matka mimo pozornie miłego zachowania nie zamierza pogodzić się z utratą korony, ani zaakceptować żony syna. Czując, że Kazimierz nie liczy się jednak z jej zdaniem tak, jak dotychczas wyjeżdża do klasztoru klarysek w Sączu, zostawiając jednak na Wawelu Katarzynę Pilecką, mającą za zadanie szpiegować młodą królową. Wkrótce cały zamek obiega wieść o ciąży Anny. Kazimierz jest szczęśliwy i ma nadzieję, że żona da mu męskiego potomka. Katarzyna rozpoczyna poszukiwania Arunasa, by pogrążyć żonę Kazimierza. Dawny ukochany Anny zostaje jednak mnichem i przybiera imię Szymon. Chce ofiarować swoją miłość Bogu. Gdy Jasiek dowiaduje się, że jego ukochana Helena zdradziła swoją panią, zrywa zaręczyny. Dwórka pogrąża się w rozpaczy. Jadwiga okazuje jej łaskę i namawia Annę na przebaczenie jej. Królowa pozwala Helenie zostać na zamku. Wkrótce również poleca jej nauczenie jej córek praktycznych umiejętności. Przyjaciółka Jadwigi zostaje schwytana przez rozbójników, którym przewodzi Baśka Dunin. Dwórka Anny, Cudka bierze ślub z rycerzem Niemierzą z Gołczy, choć jest zakochana w królu Kazimierzu. Król przystaje na ich prośbę i zgadza się, by zaopiekowali się Jolentą. W noc świętojańską Helena zostaje napadnięta w lesie. Na Wawel przybywa Bolko i przekazuje wieść o śmierci księżnej Kunegundy. Wkrótce wraz z Kazimierzem udaje się z tą wiadomością do Sącza. Po poznaniu prawdy Jadwiga pogrąża się w rozpaczy, a jej stan się pogarsza. Kazimierz zabiera matkę na Wawel, mimo iż medyk ostrzega przed podróżą, która może okazać się dla niej zbyt niebezpieczna. Królowa Anna troskliwie opiekuje się chorą teściową, mimo licznych upokorzeń i krzywd, jakich od niej doznała. Kazimierz postanawia wyruszyć na krucjatę. Gdy wypowiada te słowa, jego matka otwiera oczy. Wkrótce Jadwiga odzyskuje siły i zmienia swoje nastawienie do Anny. Kazimierz wykupuje Katarzynę z niewoli. Helena nie myśli racjonalnie i wyprowadza królewny nad rzekę. Anna jest przerażona. Jadwiga próbuje ją pocieszyć. Kazimierz prowadzi poszukiwania córek, które wkrótce odnajduje Jasiek. Helena zostaje wtrącona do lochu. Jasiek broni jej jednak przed królem, przekonując, że dwórka nie myśli racjonalnie przez przebytą traumę. Jadwiga przekonuje syna i dwórka odzyskuje wolność.

Katarzyna Pilecka po powrocie na zamek znów zaczyna manipulować otoczeniem. Doprowadza do tego, że Jadwiga odprawia Egle, po oskarżeniu litewskiej dwórki o krzywdzenie królewskich córek, co oburza Annę. Królowa-matka wraca do Sącza. Kazimierz zarządza poszukiwania Egle. Anna pod wpływem manipulacji Katarzyny wyrzuca z zamku Gabiję, która znajduje posadę w karczmie. Na Wawelu pojawia się siostrzenica kanclerza, Machna, która rozkochuje w sobie króla i znajduje sympatię jego córek. Kazimierz kłóci się z Anną i pozostaje głuchy na jej ostrzeżenia względem Machny i Katarzyny. Niewierny mąż zdradza będącą w zaawansowanej ciąży żonę z Machną. Odkrycie przez królową prawdy doprowadza do wypadku. Anna spada ze schodów, a jej stan się pogarsza. Na zamek wracają Egle i Gabija, którym udało się schwytać przestępcę i uzyskać cenne informacje o przetrzymywanym w niewoli Pełce z Sieciechowa, ojcu Cudki. Litwinki zajmują się będącą w ciężkim stanie królową.

Królowa Anna rodzi nieżywego chłopca. Kanclerz wysyła Machnę do klasztoru. Na Wawel przybywa Arunas i przygotowuje lekarstwo dla dawnej ukochanej. Król rozkazuje go uwięzić. Gdy jednak Anna odzyskuje zdrowie, zwraca mu wolność, lecz zabrania wstępu na zamek. Kazimierz przyrzeka Annie, że już nigdy nie sprawi jej cierpienia. Wkrótce w nagrodę za zasługi Gabija zostaje ochmistrzynią na dworze królowej. Anna przeprasza ją, że nie uwierzyła jej wcześniej. Gabija przyrzeka, że będzie wypełniać swoje obowiązki najlepiej, jak potrafi. Eliasz przekazuje królowej tragiczne dla niej wieści. Uważa bowiem, że istnieją niewielkie szanse na to, by jeszcze raz mogła zostać matką. Królowa jest przerażona i obawia się gniewu męża, który wciąż oczekuje na narodziny syna. Rok 1335. Anna od dwóch lat ukrywa przed mężem, że nie może mieć już dzieci. Gdy król poznaje prawdę wpada w silny gniew i wyładowuje swoją wściekłość na przerażonej królowej. Niedługo potem wyjeżdża do Wyszehradu, gdzie prowadzi rozmowy z królem Węgier, Karolem Robertem, królem Czech, Janem Luksemburskim i Krzyżakami. Podczas jego nieobecności królowa Anna broni Wawelu przed najazdem Jana Grota, usiłującego uwolnić swego siostrzeńca z lochów. Paszek został pojmany za niepłacenie danin, nie przeszedł również ordaliów. Na Wawelu pojawia się kuzynka Jana Grota, Bożena Tęczyńska – najbogatsza kobieta w Małopolsce. Wykorzystując swój spryt udaje jej się wywrzeć dobre wrażenie na królowej Annie, która przyjmuje ją na swój dwór. Wkrótce na zamku zjawia się również jej córka, Małgorzata. Obie kobiety mają nadzieję na szybkie znalezienie mężów na zamku, a wkrótce uwaga ich obu spoczywa na kasztelanie krakowskim, Spytku z Melsztyna. Na zaproszenie królowej przybywa Katarzyna Pilecka, która znów zaczyna manipulować otoczeniem. Robiąc Bożenie Tęczyńskiej na złość, przyjmuje oświadczyny Spytka. Bożena jest załamana. Po powrocie ze zjazdu wyszehradzkiego, Kazimierz odsuwa od siebie Annę. Król chce zerwać węzeł małżeński z Anną i odprawić żonę. W tajemnicy przed nią planuje unieważnienie ich małżeństwa i próbuje doszukać się czegokolwiek co mogłoby ją pogrążyć. Tymczasem Anna pragnie upiększyć zamek wawelski, który od zawsze wydawał się jej ponury. Nakazuje sprowadzić odpowiednich fachowców. Jej plany popiera Bożena. Katarzyna uważa, że umieszczanie malowideł na ścianach zamkowych jest zbyteczne. Kazimierz wzywa królową na rozmowę. Ku zaskoczeniu Anny zapewnia ją, że nie ma zamiaru jej odesłać. Katarzyna pragnie pogrążyć Egle, dlatego śledzi ją. Gdy widzi Litwinkę, modlącą się do Boga, odczuwa poczucie winy. Wkrótce dwórka królowej zostaje oskarżona. Katarzyna występuje w jej obronie. Egle przechodzi ordalia, polegające na ściśnięciu rozgrzanego żelaza. Pilecka prosi ją o wybaczenie i pomaga zagoić rany. W Sączu, w rozmowie z Jadwigą, Katarzyna przyznaje się do błędu. Nie wierzyła bowiem wcześniej w dobre intencje Egle. Królowa-matka również, przypomina jak źle traktowała Annę. Jej podejście do synowej zmieniło się jednak, gdy zrozumiała swój błąd.

Rok 1337. Król chce porozmawiać z Olgierdem, potrzebuje jednak jakiegoś pretekstu do spotkania. Królowa Anna układa odpowiedni plan. Kazimierz jest pełen podziwu dla żony, podobnie jak Spytek. Egle po przejściu ordaliów i odzyskaniu zdrowia przeszła przemianę. Przyjęła bowiem chrzest. Córka Anny i Kazimierza, Kundzia choruje. Król obawia się wybuchu epidemii, bowiem wcześniej zachorowała również ochmistrzyni Gabija, a także kupiec z podgrodzia. Zabrania żonie widywania się z córką. Anna pomimo zagrożenia życia czuwa przy córce. Królewna wkrótce odzyskuje zdrowie, podobnie jak Gabija. Do Krakowa przybywa Olgierd. Podczas polowania z Kazimierzem, zostaje trafiony zatrutą strzałą, przeznaczoną dla króla. Na Wawel przybywa królowa Elżbieta. Niepokoi ją stan Olgierda. Dochodzi ona do wniosku, że strzała musiała być zatruta. Książę odzyskuje siły, a królowa postanawia odwiedzić matkę w klasztorze. Uczestniczy w obłóczynach Jadwigi, podczas których obecny jest arcybiskup gnieźnieński Janisław. Królowa-matka zostaje zakonnicą. Po powrocie na zamek, Elżbieta wypomina bratu, że nie odwiedzał matki w Sączu. Zwraca mu uwagę, że m.in. właśnie dla niego Jadwiga wstąpiła do klasztoru, by usunąć się w cień i pozwolić mu swobodnie rządzić królestwem. Elżbieta domaga się także, by jego następcą został jej syn, Ludwik.

Rok 1338. Królowa Anna coraz częściej płacze i jest przygnębiona, co dostrzegają jej córki. Anna postanawia spędzać z nimi więcej czasu. Kazimierz wyrusza na drugi zjazd wyszehradzki. Nie zjawia się na nim król Czech Jan Luksemburski, przysyła syna, co zostaje odebrane jako zniewaga. Królowa Elżbieta i Karol Robert zapewniają Kazimierza o swoim wsparciu. Po powrocie z Węgier król zdradza żonę z Cudką. Prawdę poznaje Egle, nie wyjawia jej jednak swojej pani w obawie o jej stan zdrowia. Cudka odczuwa silne wyrzuty sumienia. Wkrótce odbywa szczerą rozmowę z Niemierzą, który wybacza jej. W 1339 odbywa się proces warszawski skierowany przeciwko zakonowi krzyżackiemu. Stronę Królestwa Polskiego reprezentują: arcybiskup gnieźnieński Janisław, biskup Jan Grot i archidiakon Jarosław Bogoria. Tymczasem królowa Anna znów zostaje odsunięta przez Kazimierza. Podupada na zdrowiu, a jej stan się pogarsza. Król wzywa na zamek Arunasa, on jednak obawia się, że na ratunek jest już za późno. Królewny są przerażone. Dwór modli się za królową. Anna umiera na rękach męża. Kazimierz uważa, że śmierć żony to kara za jego grzechy. Cały zamek pogrąża się w żałobie. Dwór żeński zostaje rozwiązany, jednak Kazimierz pozwala Egle i Gabiji zostać na zamku, by nie sprawiać więcej smutku córkom. Królowa Elżbieta odwiedza Jadwigę w klasztorze i opowiada o pogrzebie Anny. Jadwiga uważa, że Kazimierz powinien pozostać silny. Król wraz z córkami przyjeżdża do Sącza. Królowa-matka doradza mu ponowny ożenek, a na kandydatkę typuje Małgorzatę Luksemburską. Elżbietka chce wstąpić do klasztoru, jednak zmienia zdanie po spędzeniu tam kilku dni. Proces warszawski zmierza ku końcowi, po burzliwych obradach i lekceważącym zachowaniu Krzyżaków, podjęty zostaje wyrok. Sąd nakazuje zakonowi zwrócić Królestwu Polskiemu zagrabione ziemie, a także wypłacić odszkodowanie. Na Wawelu odbywa się wesele rycerza Jaśka z Melsztyna i Ofki. Na zamek dociera wieść o śmierci siostry królowej Anny, Eufemii Giedyminówny, która została otruta przez bojarów, domagających się, by jej mąż Jerzy Trojdenowicz ustąpił z tronu. Dochodzi do zamachu na życie króla. Zabity zostaje Grzegorz Nekanda, który planował ślub z Bożeną Tęczyńską. Król uznaje szlachciankę za wdowę, mimo że ona i Nekanda nie zdążyli się pobrać. Tymczasem z Sącza nadchodzą ponaglające wieści. Król wyrusza na spotkanie z matką. Jadwiga opowiada synowi historię jego narodzin, po czym umiera.

Sezon II - drugi sezon serialu [link widoczny dla zalogowanych]. Opowiada o panowaniu [link widoczny dla zalogowanych]. Emisja rozpoczęła się 3 września 2018, a zakończyła się 20 czerwca 2019. Sezon liczy 161 odcinków. Akcja obejmuje lata 1342 - 1374 (32 lata).

Obsada

Główna

[link widoczny dla zalogowanych] jako Król [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Królowa [link widoczny dla zalogowanych]

Drugoplanowa

[link widoczny dla zalogowanych] jako Królowa [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]/[link widoczny dla zalogowanych] jako Król [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Książę [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Księżna [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Królewna [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Królewna [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Biskup [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Biskup [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako dwórka [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako dwórka [link widoczny dla zalogowanych]

Trzecioplanowa

[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]/[link widoczny dla zalogowanych] jako Cesarzowa [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako książę [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Książę [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Książę [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Cesarz [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] jako Królowa [link widoczny dla zalogowanych]
I inni

Rok 1342. Minęły trzy lata od śmierci królowej Anny i królowej matki Jadwigi. Król Kazimierz poślubił Adelajdę Heską prawie rok wcześniej. Nowej królowej trudno jest się odnaleźć na Wawelu, szczególnie, że starsza córka Kazimierza z pierwszego małżeństwa, Elżbietka jest do niej wrogo nastawiona. Adelajda czuje ogromną presję, wie, że król oczekuje od niej szybkiego urodzenia następcy tronu. Król wraz z małżonką udaje się do Świdnicy na spotkanie z siostrzeńcem, księciem Bolkiem II Małym i jego rodziną. Zapewnia go o swoim wsparciu. Wspólnie prowadzą m.in. rozmowy z księciem żagańskim, Henrykiem V Żelaznym. Adelajda ma nadzieję, że spodziewa się dziecka. Niespodziewanie dociera wieść o chorobie i śmierci króla Węgier, Karola Roberta. Kazimierz wyrusza do Wyszehradu na pogrzeb, zostawiając żonę w Świdnicy. Królowa jest rozżalona, nie ufa królowi, pragnie również za wszelką cenę nie powtórzyć losu, jaki spotkał jej matkę, która przez zdrady małżonka musiała szukać schronienia u matki. W Świdnicy znajduje przychylność, szczególnie księżnej Agnieszki. Wkrótce jednak powraca na Wawel. Księżna świdnicka Agnieszka troskliwie opiekuje się bratanicą męża, księżniczką Anną. Jej matka zmarła jakiś czas wcześniej, a ojciec – książę Henryk, nie zajmuje się dzieckiem. Bolko zapewnia żonę, że zawsze będzie ją kochał, nawet jeśli nie doczekają się dzieci. Postępuje odwrotnie, niż Kazimierz, który od Adelajdy oczekuje jedynie powicia męskiego potomka. Po wielu latach na Wawelu pojawia się nieślubna córka króla Jolenta, wychowywana przez Cudkę i Niemierze. Królewna Elżbieta okazuje przyrodniej siostrze wrogość i oskarża o kradzież. Przykrości nie szczędzi również Adelajdzie. Wkrótce przechodzi jednak przemianę, wyznaje swoje winy i pragnie naprawić szkody, jakie wyrządziła. Wie, że była zbyt okrutna dla Jolenty i młodej macochy. Czuła bowiem ogromny żal od czasu śmierci matki królowej Aldony Anny. Królowa Adelajda posyła po medyka. Za wszelką cenę chce urodzić królowi syna, bowiem wie, że od tego zależy jej los. Po dotarciu do Wyszehradu Kazimierz jest spóźniony. Polską delegację ominął pogrzeb Karola Roberta i koronacja jego najstarszego żyjącego syna, Ludwika. Podczas oficjalnego powitania i uczty obok siostry Kazimierza – królowej Elżbiety i jej najmłodszego syna Stefana, nie ma młodego króla. Kazimierz jest rozgoryczony. Gdy wreszcie spotyka się z Ludwikiem, szesnastoletni król odmawia mu pomocy, ponieważ wuj nie przybył na pogrzeb jego ojca. Królowa Elżbieta po śmierci męża jest roztrzęsiona i potrzebuje pocieszenia, musi jednak zachować spokój i powagę. Szczerze rozmawia z bratem i obiecuje, że przekona syna. Wkrótce dochodzi do rozmowy królów Polski i Węgier. Na Wawel dociera wieść o planowanym ślubie królewny Elżbiety z księciem słupskim Bogusławem. Tymczasem książę Henryk chce oddać córkę Annę do klasztoru klarysek, gdzie przebywa jego siostra Konstancja. Księżna Agnieszka jest załamana. Nieoczekiwanie brat Bolka zmienia zdanie i oddaje jej opiekę nad Anną. Agnieszka i Bolko roztaczają nad dziewczynką prawdziwie rodzicielską opiekę. Tymczasem Jolenta zostaje porwana przez zakochanego w niej Arnosta. Cudka martwi się o córkę. Adelajda odkrywa ze smutkiem, że nie jest w ciąży. Ma nadzieję, że jej nowy medyk Karl jej pomoże. Jego metodom sprzeciwia się jednak Eliasz. Królowa nie wie, co powinna zrobić. Obawia się gniewu męża, któremu będzie musiała wyznać, że nie jest w ciąży. Przyznaje się Ofce, że zazdrości jej błogosławionego stanu. Ofka i Bogna pocieszają królową. Adelajda tęskni za ojcem, bratem i rodzinną Hesją. Czuje się odrzucona przez męża, gdy ten wraca na Wawel. Jest rozzłoszczony, gdy dowiaduje się, że żona nie jest brzemienna. Królowa błaga o przebaczenie. Czuje, że zawiodła męża. Kazimierz nie ma jednak ochoty z nią rozmawiać i traktuje ją oschle. Na zamku pojawia się również brat zmarłej królowej Anny, Olgierd. Król prowadzi z nim rozmowy. Wuj uczy królewny strzelania z łuku. Przybysław prosi króla, by ten pozwolił powrócić na zamek jego córce Helenie. Kazimierz się zgadza. Dwórka powraca na Wawel i błaga królewny o przebaczenie. Na zamku nie cichną plotki na jej temat. Niemierza odnajduje pohańbioną Jolentę i zabiera ją na Wawel. Cudka jest roztrzęsiona. Helena ratuje jej córkę przed próbą samobójczą, a później się nią zajmuje. Cudka i Jolenta wracają do Gołczy. Olgierd chciałby, aby król wydał młodszą córkę za któregoś z Litwinów, by przypieczętować sojusz. Kazimierz odmawia. Olgierd wspomina swoją siostrę Aldonę, wkrótce wraca na Litwę. Arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria wyrusza do Malborka, by rozmawiać z Krzyżakami. Mimo komplikacji udaje mu się uzyskać gwarancję pokoju z Królestwem Polskim. Królowa Adelajda zaprzyjaźnia się z włoską złotnicą Bellą, którą podziwia za zaradność. Włoszka przedstawia władczyni z dumą swe wyroby. Skromna królowa wyznaje jednak, że nie potrzebuje aż tak wielu ozdób. Ostatecznie jednak przyjmuje je i daje Belli wynagrodzenie. Podziwia ją za zaradność. Tym bardziej smuci ją wieść, że Bella zdecydowała się wyjechać na stałe do Italii. Ofiarowuje jej wizerunek świętej Elżbiety. Ma bowiem nadzieję, że pomoże ona przywrócić zdrowie jej ojcu. Księżna Agnieszka próbuje przekonać Bolka do ukarania rycerza Guncela, który bezustannie dopuszcza się haniebnych czynów, m.in. hańbienia i zastraszania dwórek i bicia podwładnych. Książę bagatelizuje całą sprawę i karci Agnieszkę, że ośmieliła się próbować mu coś narzucić. Okazuje łaskę Guncelowi, nawet, gdy ten próbuje porwać i uwięzić w skrzyni księcia żagańskiego, co mogłoby doprowadzić do wojny. Agnieszka nie może zrozumieć postępowania męża.

Rok 1343. Relacje między królem, a królową Adelajdą ulegają poprawie. Kazimierz ceni rady małżonki. Wpada jednak w silny gniew, gdy dowiaduje się, że królowa w dalszym ciągu nie jest brzemienna. Oskarża również Karla o niewłaściwe metody. Adelajda jest zrozpaczona. Kazimierz zarzuca jej brak miłości, czego dowodem ma być brak potomstwa. Adelajda zapewnia go o swym uczuciu. Kazimierz zaczyna ponownie rozglądać się za dwórkami. Adelajda postanawia dowiedzieć się, dlaczego Mikołaj Ligęza i Egle rozstali się. Dworzanie bowiem szepczą, że winna temu jest Bella. Litwinka szczerze zwierza się królowej. Adelajda okazuje jej zrozumienie. Kazimierz chce jakoś wynagrodzić swoje zachowanie żonie i naprawić ich relacje, ku zaskoczeniu Adelajdy. Widząc cierpnie Heleny, Katarzyna Pilecka postanawia zrealizować pomysł Spytka, podsunięty mu przez Eliasza, czyli przenieść dwórkę do Świdnicy. Na Wawelu zjawia się Guncel. Katarzyna zadręcza się. Obawia się, że brutalny rycerz skrzywdzi Helenę. Uspokaja ją Pełka. Królowa Adelajda ciepło żegna Helenę, a dwórka dziękuje jej za wszystko. W drodze do Świdnicy ratuje Guncelowi życie. Rycerz zabiega o jej względy. W Świdnicy dwórka Ilza okazuje się być do niej wrogo nastawiona i próbuje się jej pozbyć z dworu. Bolko próbuje namówić brata do ożenku dla dobra księstwa. Książę Henryk wciąż jednak nie jest na to gotowy. Wyznaje bratu, że jego zmarła żona, księżna Katarzyna nie zginęła w wypadku, lecz skoczyła ze skały celowo, gdyż wiedziała o jego miłości do innej kobiety. Tymczasem wójt krakowski Mikołaj zabiega o względy ochmistrzyni Gabiji. Zostaje okrzyknięty bohaterem, gdy ratuje dziecko podczas wielkiego pożaru w Krakowie. Gabija nie jest pewna swych uczuć do niego. Wkrótce na Wawel przybywa bogaty i barwny orszak królowej Elzbiety. Kazimierz serdecznie wita siostrę. Ona jednak jest przygnębiona i, będąc w melancholijnym nastroju, wspomina ich dzieciństwo. Wkrótce okazuje się, że prawdziwym powodem jej przyjazdu jest troska o syna, królewicza Andrzeja, który dla dobra Królestwa Węgier musiał poślubić zachłanną i chciwą Joannę, pragnącą jedynie władzy. On i jego żona mieli zostać parą królewską Neapolu, jednak Joanna wystarała się u papieża o pozwolenie na to, by jedynie ona została koronowana. Wystraszony królewicz regularnie posyłał listy do matki z prośbą o pomoc. Bał się bowiem o swoje życie. Królowa Elżbieta postanawia wyruszyć z wyprawą do Rzymu i Neapolu w walce o życie i pozycję syna, a w razie potrzeby zabrać go do domu. Kazimierz nie jest przekonany do jej pomysłu. Zrozpaczona Egle zwraca się o pomoc do królowej. Adelajda niezwłocznie zarządza poszukiwania jej córki, Audre i Gabiji. Tymczasem biskup Jan Grot otrzymuje list od papieża z gratulacjami wypracowania pokoju z Krzyżakami. Jest rozzłoszczony, bowiem niemal nikt tak, jak on, pragnie wojny z Zakonem Krzyżackim. Ofiarowuje relikwiarz z kością św. Wojciecha królowej Elżbiecie. W rozmowie z duchownym władczyni wyznaje, że Ludwik nie poprze Kazimierza w wojnie z Krzyżakami. Królowa Adelajda bezskutecznie próbuje zaprzyjaźnić się z siostrą męża. Elżbieta jednak stwierdza, że Adelajda jest nieprzydatna, a jej jedynym zadaniem jest urodzenie syna. Słowa te wielce ranią młodą królową. Relacje pomiędzy kobietami stają się coraz bardziej napięte. Adelajda stara się to jakoś naprawić, dumna Elżbieta nie szczędzi jej jednak cierpkich słów, które mocno dotykają delikatną królową. Elżbieta pociesza siostrzenicę przed ślubem. Chce też ufundować nagrobek dla ojca. Adelajda zwierza się Katarzynie. Królowa namawia męża, by nagrobek jego ojca wykonał artysta z Hesji. Kazimierz zgadza się. Adelajda cierpi, bowiem w dalszym ciągu nie może zajść w ciążę. Pragnie nie tylko spełnić obowiązek i dać mężowi dziedzica, ale i mieć dziecko, które mogłaby kochać. Mimo wątpliwości zgadza się na metody lecznicze Eliasza. Henryk Żagański oblega Głogów. W Świdnicy ludzie obawiają się wojny. Kazimierz postanawia zaatakować Wschowę. Pogarszają się relacje między królem i królową. Zrozpaczona Adelajda czuje się osamotniona i opuszczona. Podczaszy Idzi opowiada jej, że życie królowej Anny u boku króla również było trudne. Wyznaje jej również skrywany od lat sekret związany z królową Anną. Adelajda przyrzeka mu, że nikomu go nie zdradzi. Dziękuje mu za szczerość. Jego wyznanie dało jej siłę. Na Wawel wracają Niemierza i Cudka. Królową cieszą słowa Cudki na temat poprawiającego się stanu Jolenty. Cudka zamartwia się. Niemierza chce znowu wysłać przybraną córkę do klasztoru. Po rozmowie z Eliaszem rozumie jednak, że jedynie Bóg może ją tam powołać. Cudka jest szczęśliwa. Kazimierz prowadzi rozmowy z Krzyżakami w sprawie pokoju. Sprawa staje pod znakiem zapytania. Królowej Adelajdzie udaje się udobruchać Jakuba z Biskupic, wysłannika z Malborka przez recytację wiersza w języku niemieckim. Gdy Gabija dowiaduje się, że jej ukochany wójt Mikołaj ma żonę, którą przed nią ukrywa, nie chce go znać. Wójt chce uzyskać przebaczenie. Wiadomość o śmierci żony wydaje się mu rozwiązaniem problemów. Gabija jednak czuje się upokorzona. Chce o nim zapomnieć, wciąż go jednak kocha. Dostaje od Meli miksturę. Zamiast kilku kropli wypija całą butelkę. Traci przytomność i uderza głową w konar. Traci pamięć. Pomaga jej karczmarz Samuel, który uważa, że za wypadkiem stoi królowa. Wójt przyrzeka, że znajdzie winnego. Adelajda prosi Niemierzę, by został ochmistrzem aż Gabija odzyska pamięć. Karl przeprowadza operację. Relacje pomiędzy królewną Elżbietą a Adelajdą ulegają pogorszeniu. Królewna ostrzega macochę przed kamieniarzem Kunadem, Nadchodzi moment pożegnania. Adelajda wysyła z Elżbietką Katarzynę zamiast Cudki, a także Maćka. Królewna opuszcza Wawel. Ochmistrzyni powoli zdrowieje i odzyskuje wspomnienia, szczególnie dzięki królewnie Kunegundzie i wójtowi. Kunegunda bardzo tęskni za siostrą. Po pokonaniu oporu możnych dzięki m.in. staraniom księcia Bogusława, w Kaliszu zostaje zawarty pokój wieczysty z Krzyżakami. Pomorze przekazane zostaje im w wieczystą jałmużnę. Na pokój nie zgadza się biskup Grot. Nie przekonują go słowa arcybiskupa Bogorii. Królewna Elżbietka wychodzi za mąż za księcia Bogusława. Jest pełna obaw, chce namówić męża do złożenia ślubów czystości, jednak po gniewie ojca zmienia zdanie. Z żalem wspomina zmarłą matkę. Jest wdzięczna Katarzynie za wsparcie. Pilecka przed ślubem daje jej wisiorek z krzyżem, który dostała od jej babki, królowej Jadwigi Kaliskiej. Strona polska i krzyżacka wymieniają listy pokojowe. Kazimierz z wojskami rusza na Wschowę. Szybko zdobywają miasto. Muszą bronić się jednak przed akcjami odwetowymi. Królowa Adelajda ma żal do męża za tak długą nieobecność. Martwi się, że nie urodzi mu syna. Tymczasem w Świdnicy okazuje się, że księżna Agnieszka jest brzemienna. Bolko jest pewny, że urodzi się mu syn, który będzie mógł zawalczyć o koronę Polski.

W 1344 dochodzi do konfliktu pomiędzy królową a Kundzią. Królewna widziała bowiem, jak Jutta pozowała Kunadowi. Adelajda w złości wykrzyczała pasierbicy, że mogła sprowadzić cały swój dwór i nie pozwolić zostać na zamku Litwinkom Egle i Gabii, które uważa za dzikuski. Gdy znajduje jednak portret Jutty, wyrzuca ją z dworu. Dwórka jest załamana. Prosi o pomoc królewnę. Kunegunda wstawia się za nią u królowej. Jutta zostaje. Adelajda swoją złość wyładowuje na Karlu, któremu zarzuca, że nie potrafi jej wyleczyć z bezpłodności. Medyk pakuje się. Jagna wyznaje mu miłość pocałunkiem. Królowa słabnie. Eliasz przestrzega ją przed nazbyt emocjonalnym podejściem. Ostrzega ją również przed Kunadem, który może zechcieć wykorzystać dobre serce królowej. Adelajda daje Karlowi czas do Bożego Narodzenia. W Świdnicy dochodzi do tragedii. Księżna Agnieszka traci przytomność i traci dziecko. Bolko jest załamany. Wysyła brata na front. Książę Henryk ginie w bitwie pod Oleśnicą. Guncel, aby przekonać Przybysława, że jest godny poślubić Helenę próbuje przyczynić się do zawarcia przymierza między królem a księciem. Działania wojenne cichną. Na Święta Bożego Narodzenia na Wawel przybywają Agnieszka i Bolko. Kazimierz jest szczęśliwy z tej wizyty, odwrotnie, niż siostrzeniec. Bolko obwinia wuja o śmierć brata. Król jest załamany brakiem potomka. Grot sugeruje, że potrzeba większego uczucia. Relacje pomiędzy Kazimierzem a Adelajdą ulegają poprawie. Guncel i Ligęza wracają z misji poselskiej. Kazimierz mówi córce, że zostanie żoną cesarskiego syna. Prosi żonę o opiekę nad Kundzią. Zazdrosna o urodę i wdzięk pasierbicy, królowa w okrutny sposób poniża królewnę i insynuuje, że syn cesarza na pewno nie zechce jej poślubić. Tymczasem królewna olśniewa przybyłego cesarskiego posła swoją urodą. Mela zostaje pojmana. Gabija, która odzyskała już pamięć chce się z nią pojednać, okazuje się to jednak niemożliwe. Mela oślepia i dusi swym łańcuchem więziennym strażnika, ucieka i atakuje ochmistrzynię. Zostaje skazana na śmierć.

Rok 1345. Kazimierz od trzech miesięcy oczekuje na cesarza. Królewna Kunegunda oczekuje spotkania z przyszłym mężem. Na polecenie króla porwany i uwięziony zostaje czeski królewicz Karol. Bolko jest wściekły. Obawia się, że przez nierozsądne działania Kazimierza może wybuchnąć wojna. Nieoczekiwanie Karol Luksemburski ucieka z niewoli. Król jest pewien, że na Wawelu jest szpieg. Okazuje się nim podczaszy Idzi, który próbuje wykonać zadanie otrucia królewny Kunegundy. Truciznę wypija jednak dwórka Oda. Zapada w śpiączkę. Medycy orzekają, że wypiła truciznę. Na zamku wybucha panika. Wszyscy boją się truciciela. Po wybudzeniu się Oda wyznaje, kto podał jej zatrute wino. Kazimierz zamierza bezwzględnie ukarać Idziego. Królowa Adelajda radzi mu jednak, by spróbował wykorzystać go, gdyż może on doprowadzić go do innych szpiegów. Podczaszy wyznaje, że Czesi chcą nie dopuścić do ślubu królewny z Ludwigiem Wittelsbachiem. Okłamuje szpiegów, że królewna umiera. Kazimierz chce zmylić wroga i zaatakować od innej strony. Wojna polsko-czeska wydaje się przesądzona. Wojska czeskie ruszają na księstwo świdnickie. Bolko za wszelką cenę chce zawrócić orszak Agnieszki. Księżna jednak nie słucha Guncela i wraca na zamek, ku złości męża. Twierdzi jednak, że nie mogłaby go opuścić w tak dramatycznych chwilach. Rozpoczyna się oblężenie Świdnicy. Płoną jej przedmieścia. Agnieszka żarliwie modli się o pokój. Okazuje się nieocenionym wsparciem dla męża. Kazimierz szykuje się do wymarszu wojsk. Czeka jednak na wsparcie Wittelsnbachów, którzy wciąż jedynie piszą o posagu królewny, natomiast nie wspominają o pomocy podczas wojny. Bolko wraz z najlepszymi siłami zbrojnymi jakie posiada wyrusza na front. Wysyła również Guncela. Królestwo Węgierskie wraz z królem Ludwikiem Andegaweńskim i jego matką Elżbietą, gotowe jest do udzielenia Polsce pomocy. Kazimierz wyrusza na wojnę. Adelajda wraz z Eliaszem żarliwie modlą się w kaplicy o zakończenie działań wojennych i zdrowie króla. Kunegunda jest przerażona, boi się zamachu. Odmawia jedzenia i picia. Gabija przygotowuje jej posag. Helena wychodzi za mąż za Guncela. Służka Weronika jest zazdrosna. Niespodziewanie na Wawel przybywa książę Warcisław, brat Bogusława z wiadomością o ciąży królewny Elżbiety, która przesyła podarek. Królowa jest zazdrosna o błogosławiony stan pasierbicy. Mimo wojny, Kazimierz zdradza Adelajdę z nieznaną kobietą na Śląsku. Kunegunda ma koszmary o śmierci ojca. Modli się o jego bezpieczny powrót. Na zamek dociera jej narzeczony, Ludwig, syn cesarza. Nie szczędzi komplementów zarówno królewnie, jak i królowej. Kunegunda zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia i marzy o ślubie. Karci ją królowa, mówiąc, że to nie przystoi tak zabiegać o względy mężczyzny. Ludwig, nie myśląc o trwającej wojnie, ani o sojuszu, obsypuje prezentami narzeczoną. Daje jej m.in. konia, papużki i małpkę. Adelajda oznajmia Gabiji, że wyruszy z królewną do Bawarii. Litwinka prosi ją o zmianę decyzji. Adelajda podważa jej oddanie królewnie. Wójt próbuje pomóc ukochanej, później postanawia, że wyruszy w świat razem z nią. Czesi ruszają w stronę Krakowa. Król wraz z wojskiem jak najprędzej musi wracać na Wawel. Wójt z Maćkiem przygotowują się do zamknięcia stolicy Królestwa. Wkrótce rozpoczyna się oblężenie Krakowa. Kazimierz wyzywa króla Czech Jana Luksemburskiego na pojedynek. On jednak wyśmiewa go, widząc brak wojsk Wittelsbachów. Królewna Kunegunda wychodzi za mąż za Ludwiga Wittelsbacha. Na Wawel wraca Jolenta, w której zakochuje się cesarski rycerz Hasso Wedel. Oświadcza się jej, a później pojedynkuje z Niemierzą, który i tak nie zgadza się na ślub. Przekonuje go jednak Ludwig. Syn cesarza wyjeżdża niespodziewanie z Krakowa, gdyż nie otrzymał całego posagu. Kazimierz odmówił mu tego wobec niewywiązania się go z sojuszu. Królewna Kunegunda wręcza macosze szkatułkę, która należała do jej matki. Wzruszona królowa Adelajda, odczuwająca silne wyrzuty sumienia, uważa, że jedynie szczera spowiedź może jej pomóc. Ku jej zdziwieniu Eliasz, któremu się spowiada, nie potępia jej czynów, co daje jej siłę. Uradowana z otrzymanego rozgrzeszenia królowa pragnie zobaczyć się z mężem. Niespodziewanie przyłapuje go na zdradzie. Od tej pory męczą ją koszmary senne o licznych zdradach, jakich dopuszcza się król, a także o tym, że zamyka ją w wieży. Adelajda prosi o pomoc Katarzynę. Pilecka odkrywa, że nową kochanką Kazimierza jest Małgorzata, żona Pełki. Ukrywa jednak to przed delikatną królową, a niemoralną i nielojalną dwórkę ostrzega przed konsekwencjami. Kazimierz ostatecznie skazuje Idziego na tortury i śmierć, po przebytej z nim rozmowie. Po trzech miesiącach rozpaczy za mężem, który nagle zniknął, Kunegunda próbuje wziąć sprawy w swoje ręce i dowiedzieć się, ile pieniędzy zostało wypłaconych Ludwigowi. Adelajdę męczą ciągłe żale królewny. Królowa dowiaduje się także prawdy o królu i Małgorzacie. Grozi dwórce, że wyjawi prawdę jej mężowi. Niespodziewanie na Wawel dociera wieść o tragicznej śmierci syna królowej Elżbiety, królewicza Andrzeja. Zrozpaczona węgierska królowa obwinia o śmierć syna jego żonę, królową Neapolu Joannę. Na Wawel wraca mich Wojciech, dawny spowiednik królowej Anny. Adelajda próbuje dowiedzieć się, czy Kazimierz zdradzał również swoją pierwszą żonę. Zadaje Wojciechowi liczne pytania.

Rok 1347. Po powrocie z Awinionu w towarzystwie legata papieskiego biskup Grot znów wdaje się w spór z Kazimierzem, za co karci go arcybiskup Bogoria. Kazimierz odbywa rozmowę z legatem, który słyszał od Grota o łamaniu przez króla prawa, nieprzyzwoitym zachowaniu i sporze z królową. Królowa Adelajda w dalszym ciągu nie może zajść w ciążę, a królewna Kunegunda zamieszkać wraz se swym mężem. Dużym wsparciem jest dla nich brat Wojciech. Wójt oświadcza się Gabii. Przeciwna temu związkowi jest mieszczka Regina, która zaczyna intrygować. Adelajda jest zrozpaczona, wciąż nie może zapomnieć o zdradach Kazimierza, a zamek aż huczy od plotek. Wojciech rozmawia o tym z królem. Kazimierz oznajmia, że od żony woli inną, ale że jest skłonny przeprosić królową. Gdy jednak Adelajda wspomina imię jego kochanki Małgorzaty, król opuszcza jej komnatę, zostawiając zapłakaną i roztrzęsioną królową. Kazimierz skarży się na Grota. Niespodziewanie Wojciech przynosi wieść o pogarszającym się stanie duchownego. Biskup Jan Grot jest umierający. Czuwa przy nim Eliasz, królewna a także jego siostrzeniec Paszek. Kazimierz prosi Grota o przebaczenie. Znajduje również listy, które biskup chciał wysłać do papieża, z których wynika, że odwołał on wszystkie ekskomuniki i poparł działania króla. Wszyscy oczekują na przyjazd arcybiskupa Bogorii z ostatnim sakramentem. Grot błogosławi królewnę Kunegundę. Prosi również króla, by ten poskromił Czechów za współpracę z Krzyżakami. Sam zaś chce zostać pochowany z mieczem brata, którego zabili Krzyżacy. Biskup odchodzi. Kazimierz chce, by jak najszybciej wybrać nowego biskupa.

Rok 1348. Do Budy powraca król Ludwik z Neapolu. Królowa Elżbieta jest uradowana, widząc syna. Radość sprawia jej również fakt, że Ludwik przywiózł z sobą małego księcia Karola Mertela, syna nieżyjącego Andrzeja. Księżniczka Anna Świdnicka pod opieką dwórki Ilzy przybywa do Budy, by zamieszkać w zamku królewskim ciotki swojego ojca, królowej Elżbiety. Księżna Agnieszka tęskni za bratanicą, która stała się dla niej bliska jak córka. Namawia Bolka, by wybrali się do Budy. Uradowana z kołysania wnuka, Elżbieta nakazuje służkom zająć się Anną, której nie chce przyjąć. Księżniczka zaczyna płakać i oświadcza, że chce wracać do domu. Ludwik namawia matkę do spotkania z dziewczynką. Królowa jednak stwierdza, że przyda się jej nauka cierpliwości i czekania. Gdy dochodzi wreszcie do spotkania, Anna jest zmieszana. Elżbieta zarzuca Ludwikowi, że nie wtrącił do lochu Joanny. Nie wystarcza jej, że uwięzieni zostali jej krewni. Na Wawel dociera nowy biskup krakowski. Kazimierz cieszy się z wyboru Szyrzyka, który jego zdaniem jest mniej konfliktowy od Grota. Okazuje się jednak, że Szyrzyk zmarł na dżumę w Awinionie, a Bodzęcie udało się przekonać papieża do swojej nominacji. Król wpada w gniew. Grozi, że nie uzna Bodzęty jako nowego biskupa. Wkrótce pomiędzy nimi dochodzi do pierwszych zatargów. Na Wawel przybywa Olgierd, jako wielki książę litewski. Razem z Kazimierzem ustalają, że muszą zachować sojusz, mimo wojny polsko-litewskiej. Olgierd rozmawia z Kunegundą przy grobie jej matki. Królewna prosi wuja o pomoc. Nieoczekiwanie do Budy dociera wieść o przyjeździe Olgierda. Niespodziewanie książę Karol dostaje gorączki i umiera. Cały dwór węgierski pogrąża się w żałobie. Elżbieta jest zrozpaczona. Straciła już trzech synów, a teraz jeszcze wnuka. Dużym wsparciem okazuje się być dla niej Olgierd. W Namysłowie zawarty zostaje pokój, kończący wojnę polsko-czeską. Bodzęta krytykuje ten krok. Niezmiernie cieszy go fakt o romansie króla. Zaczyna szantażować Kazimierza. W jego sporze z Adelajdą, staje po stronie królowej. Kazimierz planuje atak na Ruś, do której pretensje rości sobie jednak król Ludwik Węgierski. Elżbieta przekonuje syna, by nie wchodził w konflikt z wujem. Kazimierz prowadzi rozmowy z synem chana Złota OrdaDżany Beg , Berdi Beg i Tatarami. Królowa Adelajda czuje się niepotrzebna na zamku.